Μερικά απ’ τα θέματα με τα οποία ασχοληθήκαμε ή θα θέλαμε να ασχοληθούμε στη σημερινή Έκτη Ημέρα:
Για τον πατέρα που αυτοκτόνησε στην Κάρπαθο, για τον Χρήστο Φερεντίνο που μπήκε μέσα στο Φρούριο Καλέ, για λέξλεις, για Πακιστάνια, για το Βιετνάμ, για ένα επαγγελματικό ταξίδι στην Ιεράπετρα, για τους αρνητές.
Για αυτά μπορείτε να διαβάστε σχετικά στο #kouragio που κυκλοφορεί κάθε Παρασκευή.
Ακολουθούν 3 χαρακτηριστικά κείμενα για τα δέντρα απέναντι απ’ την πόλη, την κατεύθυνση της ιστορίας και τα σουβλάκια.
Για τα δέντρα απέναντι απ’ την πόλη
Φαίνεται πως oι δυνάμεις της δράσης είναι μεγαλύτερες από τις δυνάμεις της αδράνειας και έτσι μετά από καιρό έχουμε θετικές εξελίξεις για το θέμα της Χρυσής.
- Η Αποκεντρωμένη Διοίκηση Κρήτης ζητά από όλες τις συναρμόδιες υπηρεσίες γραπτές απαντήσεις για τις ενέργειες που έχουν κάνει στα πλαίσια των αρμοδιοτήτων τους τα τελευταία χρόνια για τη νήσο Χρυσή.
- Οι φερόμενοι ιδιοκτήτες εκτάσεων της Χρυσής (ολόκληρης της Χρυσής) κινήθηκαν νομικά με σκοπό να μπλοκάρουν τις ενέργειες προστασίας που γίνονται και να προστατεύσουν τις περιουσίες τους.
- Η Επιτροπή Παρακολούθησης του Σχεδίου δράσης έγινε ο πρώτος φορέας που παρουσίασε τις πολύ αναλυτικές προτάσεις της για αλλαγές στην Ειδική Περιβαλλοντική Μελέτη των περιοχών Natura αποκλειστικά σε σχέση με τη Χρυσή. Ανάμεσα σ΄ αυτές ζητά και την περιγραφή της διαδικασίας των απαλλοτριώσεων στη Νήσο Χρυσής, εφόσον κάτι τέτοιο χρειαστεί.
- Δημοσιογράφοι από όλη την Κρήτη αρχίζουν να καταλαβαίνουν την κατάσταση και ζητούν πληροφορίες.
- Μέρα με τη μέρα κυκλοφορούν δημοσιεύματα που δείχνουν πως η φετινή τουριστική κίνηση στην Κρήτη θα είναι η μεγαλύτερη που υπήρξε ποτέ.
Γιατί είναι όλα αυτά θετικά;
- Υπηρεσίες και φορείς θα αναγκαστούν να απαντήσουν για την προφανή έλλειψη δράσεών τους τα τελευταία χρόνια.
- Οι φερόμενοι ιδιοκτήτες που τόσα χρόνια μάλλον δεν έβλεπαν την περιουσία τους να καταπατείται, βγαίνουν στην επιφάνεια, και θα κριθούν δικαστικά. Όπως συμβαίνει σε ανάλογες περιπτώσεις απ’ τα πρώτα που θα κριθούν είναι το τι θα συμβαίνει στη Χρυσή μέχρι η υπόθεσή τους να τελεσιδικήσει.
- Οι προτάσεις της επιτροπής περιέχουν λεπτομέρειες που μπορούν να αξιοποιηθούν από τη Δημοτική Αρχή και το Δημοτικό Συμβούλιο Ιεράπετρας γενικότερα. Ειδικά για το ιδιοκτησιακό καθεστώς που η διερεύνησή του ήταν πάγιο αίτημα του Δήμου Ιεράπετρας και φαίνεται πως προχωρά, αναμένουμε απαντήσεις για το πως αυτή η διερεύνηση προτείνεται να προχωρήσει και αν ο Δήμος Ιεράπετρας ζητήσει να γίνουν απαλλοτριώσεις εφόσον χρειαστεί.
- Το δημοσιογραφικό ενδιαφέρον που υπάρχει θα βοηθήσει ανθρώπους που η μόνη τους εικόνα απ’ τη Χρυσή είναι τα αρνητικά ρεπορτάζ κάθε καλοκαίρι, να μάθουν τι πραγματικά συμβαίνει και συνέβαινε στη Χρυσή για δεκαετίες. Επίσης η δημοσιότητα θα επιταχύνει τις εξελίξεις κάτι που είναι μεγάλο ζητούμενο.
- Με τη μεγάλη τουριστική αύξηση δίνεται μια τεράστια ευκαιρία σε κάθε ενδιαφερόμενο να προβάλλει σε όλη την Κρήτη το ένα από τα δύο ομορφότερα και ένα από τα πιο αξιόλογα τουριστικά σημεία ενδιαφέροντος του νησιού, το οποίο ελάχιστοι γνωρίζουν πως υπάρχει.
+ Διαβάστε εδώ τη μελέτη της Δασικής Υπηρεσίας Λασιθίου που περιγράφει με λεπτομέρειες το ιδιοκτησιακό καθεστώς της νήσου Χρυσής και το πως ξεκίνησαν να μοιράζονται τίτλοι ιδιοκτησίας επί Τουρκοκρατίας.
Για την κατεύθυνση της ιστορίας
Ο Γιουβάλ Νώε Χαράρι είναι ένας απ’ τους πιο γνωστούς και επιδραστικούς «διανοούμενους» της εποχής μας. (δεν μ΄ αρέσει αυτή η λέξη γι’ αυτό και τα εισαγωγικά). Ιστορικός και φιλόσοφος με κάθε του βιβλίο να γίνεται best-seller, αλλά και ένα στόχο στο έργο του που τον εκτιμώ πολύ. Το να μιλά για μεγάλα, διεθνή και πολύπλοκα ζητήματα του παρελθόντος του παρόντος και του μέλλοντος προσπαθώντας όχι να τα «εκλαϊκεύσει» (κάτι επίσης χρήσιμο), αλλά να τα απλοποιήσει αναλύοντάς τα, με τελικό σκοπό να κάνει την κάθε του ιδέα απολύτως σαφή, να ξεχωρίσει τα σημαντικό απ’ το ασήμαντο και τελικά να συμβάλλει σε ένα παγκόσμιο διάλογο στον οποίο όλοι οι εμπλεκόμενοι, ανεξάρτητα από τις απόψεις τους, θα συζητάνε για το ίδιο θέμα. Πράγμα καθόλου αυτονόητο.
Στις 9 Φεβρουαρίου έγραψε ένα άρθρο στον Economist για το πραγματικό διακύβευμα στο Ουκρανικό ζήτημα, και το κατά πόσο η ιστορία είναι προορισμένη να επαναλαμβάνεται διαρκώς ή μπορεί και να αλλάζει. Το #kouragio το μετέφρασε την περασμένη Κυριακή και όσοι δεν το πήρατε είδηση, μπορείτε να το διαβάσετε με την ησυχία σας εδώ.
Σουβλάκι
O Tάσος Μπρεκουλάκης, φίλος, ο άνθρωπος που με βοήθησε όσο κανείς άλλος σε αυτή τη δουλειά, και διευθυντής σύνταξης της έντυπης Lifo, πριν από μερικά χρόνια συνειδητοποίησε πως δεν είχε γραφτεί ποτέ τίποτα για το σουβλάκι, ίσως το πιο αναγνωρίσιμο διεθνώς ελληνικό φαγητό. Αποφάσισε λοιπόν να το γράψει μόνος του, στην πορεία συνάντησε την Μαρίνα Πετρίδου, δημοσιογράφο στον Γαστρονόμο της Καθημερινής ξεκίνησαν την έρευνα, πήραν αμέτρητες συνεντεύξεις, κατέγραψαν μαρτυρίες και δοκίμασαν πολλά πολλά σουβλάκια.
Με αναφορές από τον Όμηρο, τον Αθήναιο, τον Φρόυντ έως και σύγχρονους ακαδημαϊκούς και δημοσιογράφους το «Σουβλάκι» που μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Πατάκη, (χωρίς καμία φωτογραφία και με υπέροχη εικονογράφηση από τον Κωνσταντίνο Φυντάνη) δικαιώνει απόλυτα τον υπότιτλο που το περιγράφει ως ένα γαστρονομικό ταξίδι από τα ομηρικά έπη μέχρι το σύγχρονο street food.
Κι όταν μιλάμε για σουβλάκι, εννοούμε φυσικά το αθηναϊκό αστικό σουβλάκι. Το original. Ένα από τα λίγα φαγητά, που όπως διαβάζουμε, μεταφέρθηκε από το κέντρο στην περιφέρεια και όχι το αντίστροφο.
Με τζατζίκι (κι ας μη γαμ*σω ποτέ), με κρεμμύδι και φυσικά χωρίς πατάτες.
Μετά την ανάγνωση του βιβλίου το μόνο που ρώτησα τον Τάσο είναι τι ακριβώς θα παραγγείλει όταν θα βρεθεί σε ένα σουβλατζίδικο το οποίο δεν γνωρίζει, προσπαθώντας να καταλάβει αν αξίζει τον κόπο.
Ακολουθεί η απάντηση:
Μετά από τόσες εκατοντάδες δοκιμές και crash test χρόνων για το βιβλίο, πλέον δύσκολα τρώω σουβλάκι από σουβλατζίδικο που δεν ξέρω. Πρέπει να με εμπνέει τουλάχιστον ως εικόνα για να παραγγείλω άγνωστο σουβλάκι –ή να μου το έχει προτείνει κάποιος που εμπιστεύομαι. Το πρώτο που κοιτάζω είναι ο γύρος, αν και δεν πολύ-τρώω γύρο, γιατί είναι λίγα τα μαγαζιά που φτιάχνουν δικό τους, συνήθως παίρνουν τον βιομηχανοποιημένο. Επίσης, είναι εντελώς διαφορετικό το κρέας που ψήνεται στα κάρβουνα από το κρέας στη μεταλλική πλάκα –προτιμώ στα κάρβουνα, επειδή φεύγει το λίπος, αλλά και λόγω της γεύσης που του δίνουν. Δεν μου αρέσουν τα άπαχα σουβλάκια, δηλαδή θεωρώ ότι αυτό που έλεγε ο Χρόνης Εξαρχάκος στην ταινία «Η ωραία του κουρέα» «δύο κρέας, τρία ξίγκι!» περιγράφει το ιδανικό καλαμάκι. Δυστυχώς δεν βρίσκεις πλέον τέτοιο καλαμάκι, γιατί το ξίγκι έχει εξαφανιστεί από τα σουβλατζίδικα. Η πίτα θέλω να είναι ψητή, όχι τηγανητή στην πλάκα, και όχι ξεροψημένη, να μπορεί να τυλίξει τα υλικά χωρίς να σπάσει. Το πιο βασικό: ποτέ πατάτα μέσα στο σουβλάκι. Το στεγνώνει και το κάνει βαρύ. Επίσης, η σοφή συνταγή λέει ντομάτα, κρεμμύδι, μαϊντανό, άντε και τζατζίκι. Μέχρι εκεί. Καμία άλλη σάλτσα δεν είναι για σουβλάκι, κέτσαπ, μουστάρδα, μαγιονέζα είναι για hot dog. Και μιλάμε πάντα για χοιρινό καλαμάκι. Βέβαια, δεν υπάρχουν κανόνες στο φαΐ και στα γούστα, ο καθένας ας το τρώει όπως θέλει. Ακόμα και στην χειρότερή του μορφή, το σουβλάκι είναι το καλύτερο φαγητό του δρόμου.
Το «Σουβλάκι» μπορείτε να το αγοράστε από εδώ και μπορείτε να μάθετε ακόμα περισσότερα για την πορεία του από τη σελίδα στο Ιnstagram: souvlaki_the_book
Πέτρος Νικολάου
#kouragio
Έκτη Ημέρα κάθε Σάββατο στις 10:00 στο Ράδιο Λασίθι 92,3