Καλώς ή κακώς #kouragio και για αυτή την εβδομάδα. Ακολουθούν κάποια αποσμάματα και για τα γλυκά μπισκότα αλλά και για να το διαβάσετε ολόκληρο πατήστε εδώ.
Σημάδια ζωής
Το 1968 ο Werner Herzog, ένας φοβερός άνθρωπος, κυκλοφόρησε την πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία, και την πρώτη που τον έκανε ευρύτερα γνωστό στο χώρο του κινηματογράφου και των τεχνών, με τίτλο Signs Of Life (Σημάδια Ζωής). Ήταν τότε 26 χρονών.
Κάποια στιγμή τον περασμένο Απρίλιο, στα 79 του πλέον, συνάντησε τον Michael LaPointe, μίλησαν για τέσσερις ώρες και το αποτέλεσμα ήταν μια συνέντευξη για τον New Yorker. Βασικό αντικείμενο οι ασχολίες του κατά τη διάρκεια της απομόνωσης των lockdown τα περασμένα δύο χρόνια όπου κατάφερε να γυρίσει δύο ταινίες και να γράψει δύο βιβλία, τα πρώτα που έγραψε ποτέ.
Το ένα βιβλίο αφορά τον Hiroo Onoda, ένα Ιάπωνα στρατιώτη ο οποίος στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο βρέθηκε σε ένα νησί των Φιλιππινών και κυνηγημένος από τους Αμερικάνους κρύφτηκε στη ζούγκλα και έμεινε εκεί μόνος του για 30 χρόνια μετά τη λήξη του πολέμου. Πίστευε πως η μάχη συνεχίζεται, περίμενε κάποιον να έρθει να τον σώσει, δεν πίστεψε ποτέ και πολέμησε αυτούς που του είπαν την αλήθεια, ανάμεσά τους και Ιαπωνικές αποστολές.
Το άλλο βιβλίο που έγραψε ο Herzog είναι μια απόπειρα απομνημονευμάτων αν και ο ίδιος το περιγράφει ως ένα βιβλίο που μιλάει για τον τον τρόπο με τον οποίο γεννιούνται οι ιδέες. Κάπου εκεί έφερε ένα παράδειγμα που χρησιμοποιεί συχνά.
Κάποια στιγμή το 1959, στα 17 του, είχε βρεθεί σε ένα νησί και εξερευνούσε τις οροσειρές του πάνω σε ένα γάιδαρο. Ξαφνικά αντίκρυσε ένα θέαμα που τον άφησε εμβρόντητο. Ήταν τέτοια η έκπληξή του που νόμιζε πως έχασε τα λογικά του. Ήξερε πως μοιάζει η τρέλα γιατί ο παππούς του αντιμετώπιζε πολύ σοβαρό πρόβλημα και έτσι για λίγο πίστεψε πως ήρθε η σειρά του. Βρισκόταν στην Κρήτη και αυτό που έβλεπε από ψηλά ήταν οι «χιλιάδες ανεμόμυλοι» στο Οροπέδιο Λασιθίου. Όταν συνήλθε, κατέβηκε με το γάιδαρο στην πεδιάδα και είδε από κοντά αυτό που του έμοιαζε αδύνατο να είναι αληθινό. Ήταν σίγουρος πως κάποια στιγμή θα επέστρεφε για να κινηματογραφήσει αυτό που είδε και να το κάνει ταινία. Το έκανε λίγα χρόνια μετά.
Αυτή ήταν τελικά η πρώτη του ταινία, στην οποία τα γυμνά ελληνικά τοπία έγιναν το εργαλείο για να μιλήσει για το πως η ατέλειωτη ανία της επαρχίας, η έλλειψη ενδιαφερόντων και δραστηριοτήτων και μια κενή ζωή μπορεί να μετατρέψει ένα άνθρωπο σε κτήνος, στην τρέλα και την αυτοκαταστροφή. Κι αυτή η εικόνα του Οροπεδίου που έμεινε στη μνήμη του ήταν τελικά ήταν ένας τρόπος να γεννηθεί μια άλλη ιδέα που κατέληξε να έχει μια πολύ διαφορετική μορφή.
Ποιος μπορεί να ξέρει λοιπόν τι μορφή μπορεί μπορεί να πάρουν οι αναμνήσεις που θα δημιουργηθούν μετά από μια πτήση με αερόστατο από την ίδια πεδιάδα του Οροπεδίου;
- Werner Herzog Has Never Liked Introspection [The New Yorker]
Δυστυχώς, πόλεμος.
Το να περιγράφει κανείς την επίσκεψη Μητσοτάκη στις ΗΠΑ ως «ιστορική» είναι σίγουρα ένας τρόπος να βλέπει κανείς τα πράγματα, και βέβαια υπάρχουν οι λόγοι που υποστηρίζουν αυτή την οπτική. Ακόμα πιο σίγουρο όμως είναι το γεγονός ότι η επίσκεψη αυτή δεν ήταν εθιμοτυπική. Ο Μητσοτάκης δεν πήγε για καφέ στο Λευκό Οίκο, ούτε τον υποδέχθηκαν με χειροκροτήματα για να τιμήσουν συμβολικά κάποιο μεγάλο του επίτευγμα. Η «ιστορικότητα» τελικά είναι μόνο μια όψη των πραγμάτων και όχι η ουσία τους.
Η ουσία δεν βρίσκεται επίσης στις όποιες συμφωνίες έγιναν ή θα γίνουν, ούτε και στις δηλώσεις ή τις κινήσεις που έγιναν και θα γίνουν από πλευράς Τουρκίας, ούτε και στο χάρτη της Γαλάζιας Πατρίδας που παρουσιάστηκε. Δεν υπήρχε ο λόγος μιας επίσκεψης για να συμβεί ένας συνδυασμός όλων των παραπάνω.
Ο Έλληνας πρωθυπουργός κλήθηκε στις ΗΠΑ και χειροκροτήθηκε στο Κογκρέσο ως ένας εκπρόσωπος μιας χώρας που διάλεξε (ξεκάθαρη) πλευρά στον πόλεμο που κήρυξε η Ρωσία και ταυτόχρονα μιας χώρας που εκ των πραγμάτων ίσως αναγκαστεί να διαχειριστεί υπαρξιακά της ζητήματα στη νοτιοανατολική Μεσόγειο. Η θερμή υποδοχή Μητσοτάκη τελικά λειτουργεί ως ένα μήνυμα προς κάθε κατεύθυνση. Προς την Ρωσία, προς την Τουρκία, προς τα Βαλκάνια, προς όλη την Ευρώπη, και βέβαια προς την ίδια την Αμερικανική ηγεσία και τον πρόεδρο Μπάιντεν από τον οποίο στο εσωτερικό της χώρας του υπάρχουν μεγαλύτερες απαιτήσεις.
Επειδή η ελληνική κοινή γνώμη δεν ενδιαφέρεται, κι επειδή η Ρωσία έχει βρει τοίχο στην Ουκρανία, δε σημαίνει πως ο πόλεμος δεν τελείωσε. Απλώς μεταμορφώνεται.
Για το χαμόγελο του παιδιού
Ένα ακόμα λινκ, απλά για μεγαλύτερη έμφαση. Ένα πολύ ενδιαφέρον σχόλιο και μια εξίσου ενδιαφέρουσα συζήτηση για όσα έγιναν αυτή την εβδομάδα με το υποτιθέμενο κλείσιμο της δομής του «Χαμόγελου του Παιδιού» και την σχετική κυβερνητική απόφαση.
Για τα δέντρα και για τις σημαίες και για τα σπίτια και για τα μουσεία της πόλης
Θα ασχοληθούμε περισσότερο την εβδομάδα που ακολουθεί.
8 Οκτωβρίου 2023
Δεν ξέρω αν το μάθατε αλλά του χρόνου θα έχουμε δημοτικές και περιφερειακές εκλογές. Κάτι πήρε τ’ αυτί μας τις τελευταίες μέρες από παλιούς και νέους…
#kouragio
Πέτρος Νικολάου