Μεγάλη επιτυχία γνώρισε η έκθεση “Ά λογα” του γνωστού ζωγράφου Ρουσσέτου Παναγιωτάκη στην πόλη της Σητείας. Πολλοί Σητειακοί, αλλά και μαθητές Σχολείων της Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπ/σης επισκέφτηκαν μαζί με τους εκπαιδευτικούς τους τον Τεχνοχώρο του δήμου, που φιλοξένησε τα έργα του ζωγράφου από 15 έως και 21 Οκτωβρίου.
Όλοι είχαν την ευκαιρία, να θαυμάσουν τους πίνακες, που στόλιζαν και τις τρεις μεγάλες αίθουσες του Τεχνοχώρου, να συζητήσουν από κοντά με τον ίδιο το ζωγράφο, για την τεχνοτροπία, τα χρώματα, τα υλικά, τις σκέψεις, τους προβληματισμούς και τις εμπνεύσεις του.
Στους μαθητές και τους εκπαιδευτικούς, που επισκέφτηκαν την έκθεση, ο κ. Ρουσσέτος χάριζε μια σειρά λιθογραφίες έργων του, για να στολίσουν τους χώρους του Σχολείου τους.
Επίσης, ο ζωγράφος χάρισε στο δήμο Σητείας, μια σειρά από λιθογραφίες και έναν πίνακα ζωγραφικής, για να στολίσει το δημαρχείο.
Το κείμενο που ακολουθεί, είναι η παρουσίαση, που έκανε στα εγκαίνια της έκθεσης τη Δευτέρα 15 Οκτωβρίου, η αντιπρόεδρος του ΔΟΚΑΣ Κατερίνα Γουλιέλμου.
………………………………………………………………..
Φίλες και φίλοι της Τέχνης και του Πολιτισμού,
ο Πλάτων έλεγε:
«η Τέχνη είναι απάτη και δικαιότερος είναι
ο απατήσας του μη απατήσαντος»!
Βρισκόμαστε απόψε στον Τεχνοχώρο του δήμου μας, για να γίνουμε κοινωνοί της τέχνης του γνωστού ζωγράφου Ρωσσέτου (όπως είναι η ορθή γραφή του ονόματός του) Παναγιωτάκη.
Νομίζω, πως αυτά που σας λέω, θα τα έλεγαν πολύ καλύτερα οι καρδιακοί φίλοι του ζωγράφου, αν ήταν κοντά μας. Αν δηλαδή απόψε, εδώ στη συντροφιά μας, ήταν ο Νομπελίστας Ποιητής Οδυσσέας Ελύτης, ο οποίος πίστευε πως Ποίηση και ζωγραφική λειτουργούν σαν συγκοινωνούντα δοχεία, θα μας έλεγε, πως «όσο και αν οι καιροί είναι δύσκολοι, οι μεγάλες αξίες της ζωής δεν παύουν να υπάρχουν, και άρα πρέπει να εκφράζονται». Θα μας τόνιζε κάποια από τα δυνατά, «Πιστεύω» του, πως : «ότι και να γίνει, η Τέχνη θα βρει ένα τρόπο να εκδηλωθεί» και «οτιδήποτε γίνεται Τέχνη, αποκλείεται να ‘ναι ανήθικο», αισθανόμενος την ανάγκη, «αυτούς που αγαπούμε, να τους φέρνουμε κοντά στη δική μας ευαισθησία»…
Αν ανάμεσά μας υπήρχε ο Μανώλης Ρασούλης, σίγουρα θα μίλαγε για τον φίλο του Ρωσσέτο πιο αυθεντικά, ίσως και πιο ιδιόρρυθμα! Σαν να τον αισθάνομαι, αόρατο ανάμεσά μας, να μας κλείνει πονηρά το μάτι και, σκύβοντας από το παράθυρο της αιωνιότητας, να ψιθυρίζει τρυφερά στον ακριβό του φίλο Ρωσσέτο το στίχο του Αλεξανδρινού ποιητή : «επιθυμίες κι αισθήσεις εκόμισες εις την τέχνην…κάτι μισοειδωμένα πρόσωπα ή γραμμές ερώτων ατελών, κάτι αβέβαιες μνήμες… Η Τέχνη…ξέρει να σχηματίσει μορφή της καλλονής, σχεδόν ανεπαισθήτως τον βίον συμπληρούσα, συνδυάζοντας εντυπώσεις, συνδυάζουσα τες ημέρες. Ρέμβασε κι αφέσου σ’ αυτήν.»
Ένα ταξίδι στην Αθήνα, στέρησε την ευκαιρία στον Μεραμπελιώτη Εμμανουήλ Φραγκάκη, τον “όψιμο Μυλωθρό”, να είναι εδώ και να σας μιλήσει ο ίδιος για τον συμμαθητή του Ρωσσέτο. Όπως χαρακτηριστικά γράφει σ’ ένα κείμενο που μας έδωσε για τα εγκαίνια της έκθεσης στη Σητεία:
«Τύχη αγαθή με συνέδεσε με τον τότε συμμαθητή, το ζωγράφο σήμερα Ρωσσέτο, από τα περασμένα Ηρακλειώτικα χρόνια, τη δεκαετία του 1950. Γνωριστήκαμε στο πρότυπο μονοτάξιο δημοτικό σχολείο, το γνωστό ως «Ανωγειανό σχολειό». Τον θυμούμαι… μικρό το δέμας, αλλά πάντοτε ευθυτενή, ευφυή, ευγενικό και πράο, να διαθέτει τις ώρες της σκόλης στη ζωγραφική. Ιστορούσε έργα πρωτόλεια, που στα παιδικά μας μάτια απέπνεαν πίστη στην παράδοση, θαυμασμό στην Κρήτη μας.
Τα μαθητικά χρόνια στο δημοτικό και στην εμπορική σχολή ακολούθησαν περισσότερα και ουσιαστικότερα χρόνια σπουδής του φωτός και των χρωμάτων, χρόνια μελέτης και περισυλλογής εδώ στην Ελλάδα και στο Λονδίνο, ενώ ακολούθησαν πέτρινα χρόνια δουλειάς σε Αθήνα και Θεσ/νίκη. Σ’ όλη τη διάρκεια της ισόβιας θητείας του, έχοντας τη στήριξη της γυναίκας του Αντριάνας, (πάντα πίσω από έναν ισχυρό άντρα, βρίσκεται μια δυνατή γυναίκα….)δεν έπαψε να νιώθει εντός του σαν γλυκό βάρος το χρέος του προς τη μητρίδα Κρήτη, τα σπαράγματα, τους μύθους της αλλά και τις πραγματικότητες που κρύβονται μέσα σ’ αυτούς. Η γλυκόπικρη αυτή αίσθηση αναπτυσσόταν εντός του, όπως ο καρπός στο χωράφι, σιγά – σιγά ωρίμαζε, έδενε, φωτιζόταν, γινόταν εικόνες. Σήμερα ίσως είναι ο μόνος ζωγράφος, που μ’ αγάπη και ιστορική πιστότητα ιστορεί στη Μινωική περίοδο της τέχνης του, τη Μινωική Κρήτη, ακολουθώντας την τεχνική και αισθητική των Μινωιτών ομοτέχνων του. Χρησιμοποιεί, όπως εκείνοι, τρία μόνο βασικά χρώματα, το κίτρινο, το κόκκινο, το μπλε. Αποδίδει τις ανδρικές μορφές κεραμόχρωμες, στιβαρές κι ευκίνητες, ενώ τις γυναίκες λευκές, ιέρειες σοβαρές, με διακριτική φιλαρέσκεια, περίτεχνη κόμμωση και πολύχρωμη ενδυμασία.
Βαθιά στα μάτια τους ο ιριδισμός της θάλασσας!
Ο Ρωσσέτος, στρέφει κυρίως την προσοχή του στην ελπίδα του σύγχρονου ανθρώπου, για την επιτέλους αναπόδραστη, ανιδιοτελή διαχείριση του επίγειου οικοσυστήματος. Θεάται ως αδιάσπαστο σύνολο τα σπαράγματα του κάποτε λαμπρού οικολογικού παρελθόντος, το ομιχλώδες παρόν και το δυσοίωνο μέλλον.
Τον ανησυχεί ο Χατζηδάκειος φόβος όχι του τέρατος, αλλά της αποδοχής της θέας του τέρατος. Θετικά διακρίνει τις λαμπερές ακτίνες του ανθρώπινου πνεύματος, που μάχονται την απειλητική θωριά του τέρατος. Ελπίζει, Ηλιοφορεί, ψιθυρίζοντας την αρχαία γραφή: «ως χαρίεν ο άνθρωπος, όταν άνθρωπος ή.»(Μένανδρος)
Το μήνυμά του το αποτυπώνει στον καμβά με ιστόρηση ανθρωπίνων μύθων, με δονούμενες γήινες εικόνες, με συμμείξεις ή αντιθέσεις που οδηγούν στη σύνθεση, ακόμα και με υπαινικτικά σημαίνουσες προσωπογραφίες, όπως του Ελύτη του Αιγαίου, του αιρετικού Ρασούλη, του θεατράνθρωπου Μαρκόπουλου και άλλες. Από τους πίνακές του δε λείπουν τα κεφάλια των ισχυρών μυθολογικά κρηταγενών ταύρων, ούτε η ζωγραφική του Σεφερικού στίχου: «για ένα πουκάμισο αδειανό…για μια Ελένη», που με ενάργεια χαρακτηρίζει την εποχή μας.
Με πολλές εκθέσεις να γεμίζουν το βιογραφικό του σε πολλές πόλεις της Κρήτης, αλλά και της Αθήνας, άλλες με την ευκαιρία των Ολυμπιακών Αγώνων, άλλες με την επέτειο της μάχης της Κρήτης κ.λπ.
Και απόψε, εδώ στον Τεχνοχώρο, ξεκινά η έκθεση του Ρωσσέτου στην πόλη μας, τη Σητεία.
Σας καλώ, όπως χαρακτηριστικά έλεγε ο ομότεχνος του Ρωσσέτου Τσαρούχης,
εμπιστευόμενοι μόνο το συναίσθημά σας, αφήνοντας έξω από τις εκθεσιακές αίθουσες κάθε λογική, να χαρείτε την έκθεση «Ά λογα» του Ρωσσέτου Παναγιωτάκη.
Τον ευχαριστώ, για την τιμή που μου έκανε, να παρουσιάσω την έκθεσή του στη Σητεία.
Κατερίνα Γουλιέλμου
Εκπαιδευτικός Ειδικής Αγωγής, δημοτικός σύμβουλος, αντιπρόεδρος του ΔΟΚΑΣ