Μήνυμα του Σεβ. Μητροπολίτου Ιεραπύτνης και Σητείας κ.κ. Ευγένιου για την έναρξη του νέου έτους.
“Αγαπητοί εν Χριστώ Αδελφοί και τέκνα περιπόθητα,
Μαζί με τις γιορτές του εκκλησιαστικού έτους ο πιστός προχωρεί ένα βήμα μπροστά. Μαθαίνει τι σημαίνει προχωρώ ένα βήμα παραπέρα. Ένα βήμα όχι για να εκτελέσει κάποιο καθήκον, που επιβάλλει η ιδιότητα του θρησκευόμενου, αλλά ένα βήμα προσδοκίας, πίστεως και ελπίδας στον Χριστό και την Εκκλησία Του. Αυτά είναι βασικά στοιχεία εκκλησιαστικής ζωής και στις μέρες μας εντελώς απαραίτητα, ανεξάρτητα από τα προβλήματα, που κάθε τόσο αναφύονται στην καθημερινή μας ζωή.
Η εορτή και το πανηγύρι είναι στοιχεία που ζωντανεύουν τον άνθρωπο και τις σχέσεις του, και τροφοδοτούν με ελπίδα τις προσδοκίες του. Είναι μάλιστα ανάλογη με το μέγεθος του κοσμοσωτήριου γεγονότος, ανάλογα με την προσδοκία του. Γι᾽ αυτό οι τελευταίες δημοσκοπήσεις παρουσιάζουν υψηλό ποσοστό εμπιστοσύνης των δοκιμαζομένων από την κρίση ανθρώπων στην Εκκλησία του Χριστού, στον Οποίο πιστεύουν, ελπίζουν και προσδοκούν. Ο λειτουργικός χρόνος της Εκκλησίας μας το εγγυάται αυτό και δίδει την ευκαιρία κάθε μέρα να τιμάται και να εορτάζεται ένας άγιος ή και πολλοί μαζί. Οι δε Δεσποτικές και Θεομητορικές εορτές είναι μεγάλες γιορτές της Χριστιανοσύνης και η συνείδηση του κάθε ενός επιβάλλει όχι μόνο προετοιμασία μεγάλη με νηστεία και προσευχή, αλλά και κατάλυση νηστείας και πλούσιο γεύμα, ώστε να ευφρανθούν πολλοί, αν όχι όλοι.
Ο άνθρωπος που πιστεύει και αποδέχεται την πνευματική του αναγέννηση, μπολιάζεται με την Αλήθεια, που είναι ο Ιησούς Χριστός. Αμέσως ζει μέσα στον ίδιο χώρο και με όλους μαζί σε κάθε γιορτή της Εκκλησίας μας το παρελθόν και το μέλλον ως ένα διαρκές και συνεχόμενο παρόν.
Αυτό εκφράζεται με το λειτουργικό «σήμερον» που ακούμε στους ωραίους ύμνους. «Σήμερον ο Χριστός εν Βηθλεέμ γεννάται εκ Παρθένου», «σήμερον των υδάτων αγιάζεται η φύσις», «Σήμερον ο Χριστός, εν όρει Θαβωρίω», «σήμερον κρεμάται επί ξύλου», «Σήμερον ο Χριστός, θάνατον πατήσας, καθώς είπεν, ανέστη». Αυτό το «παράδοξον» πραγματοποιείται στο παρόν, που δίδεται ως ευκαιρία να βιώσει ο πιστός και να υπερβεί ακόμα και τον θάνατο, τον έσχατο εχθρό του.
Έτσι στις γιορτές έχομε συλλογικότητα, αμιγή πολλαπλότητα προσώπων και πράξεων, που συνυπάρχουν με τον συμβολισμό, ο οποίος τελικά καταλήγει στο όντως «είναι», στον ιερό δεσμό της αγάπης, της αλληλοπεριχώρησης Θεού και ανθρώπου, γιατί ο δεσμός γίνεται πλέον θεσμός και μάλιστα ιερός.
Αυτούς τους θεσμούς και τις αξίες οφείλουμε όλοι να επανεύρουμε στην προσωπική σχέση μας πρώτα με τον ουράνιο Θεό και Πατέρα και ύστερα με τον συνάνθρωπο, τον πάσχοντα, τον πλησίον, τον συγγενή και τον φίλο.
Αυτές οι σχέσεις μορφοποιούν το νόημα του κόσμου και συμβάλλουν στην αναζήτηση του υψηλού προορισμού του ανθρώπου.
Οι γιορτές που ζει ο πιστός σύγχρονος άνθρωπος, που στολίζει με άνθη τις ιερές εικόνες, καθαρίζει τους ναούς, περιποιείται και ετοιμάζει πρόσφορα, ζυμώνει άρτους, μνημονεύει ονόματα ζώντων και νεκρών, τι άλλο σημαίνει από το να ενεργοποιεί τη Χάρη του Θεού και να δηλώνει την παρουσία Του και σήμερα;
Έτσι πέρα από κάθε γνώση, κατάκτηση η αναγνώριση, ζει ο ίδιος εμπειρικά τη ζωή της Εκκλησίας και συνδέεται με την «όντως ζωή» και τη μόνη Αλήθεια, όπως ο Ίδιος ο Κύριος μας επιβεβαίωσε: «Εγώ ειμί η οδός και η αλήθεια, και η ζωή» (Ιω. 14,6) αλλά και «χωρίς εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν» (Ιω. 15,5). Η ένωση του πιστού με τον Χριστό σε κάθε ευκαιρία προσευχής και γιορτής είναι μια ατελείωτη εορτή. Εορτή που αρχίζει από τα πιο απλά εφήμερα και καθημερινά και συνεχίζει με τα αληθινά και αιώνια αγαθά «α ητοίμασεν ο Θεός τοις αγαπώσιν Αυτόν» (Α´ Κορ. 2, 9).
Η ουσία της πολλαπλής κρίσης που βιώνει ο σύγχρονος άνθρωπος είναι η απουσία του νοήματος και της σωστής ιεράρχησης της παρούσης ζωής. Είναι ο εγκλωβισμός του στο ευθύγραμμο παρόν και στον κλοιό του εγωκεντρισμού και της αδράνειας. Σε μια τέτοια προοπτική το ά-σκοπο συναγωνίζεται το παράλογο και κερδίζει το τραγικό. Το ερώτημα είναι «ελευθερία ή ευτυχία», «καλοπέραση ή αληθινή απελευθέρωση με νόημα και ουσιαστικό τρόπο αληθινής ζωής»; Η έλλειψη προσωπικής απελευθέρωσης δημιουργεί την πλαστή ευμάρεια, τη φρενοβλαβή αυτοϊκανοποίηση, την κρίση των αξιών, την περιφρόνηση και απαξίωση της παράδοσης και των θεσμών.
Ο καινούργιος χρόνος είναι μια νέα πρόκληση και μια ακόμα ευκαιρία να επιβιώσουμε ως λαός ιστορικός, ως έθνος «άγιον», ως Μέλη του Σώματος της Εκκλησίας, που είναι «στύλος και εδραίωμα της Αληθείας» (Α´ Τιμοθ. 3,15). Η ζωή της Εκκλησίας είναι μια απάντηση σε όσους εργάζονται τη διάσπαση μεταξύ των πιστών της, σε όσους συμβάλλουν στη διάλυση του κοινωνικού ιστού με την κατάργηση της ισονομίας και την κυριαρχία της ανομίας, και σε όσους εγκαταλείπουν τον αγώνα της ζωής με την καλλιέργεια της απραξίας, της ευμάρειας και της ευτέλειας.
Ας κάνομε όλοι την αυτοκριτική μας, ας αναμετρήσουμε τις δυνάμεις μας, ας αναλάβουμε τις ευθύνες μας και ας αναζητήσουμε τις ρίζες του πολιτισμού και της παραδόσεώς μας.
Με αυτές τις θέσεις της Εκκλησίας, ας επαναπροσδιορίσουμε τη στάση και τον τρόπο ζωής μας, και ας ιεραρχήσουμε τις χαρές και τις θλίψεις, τις αξίες και τις προσδοκίες μας, τους αγώνες και την αγωνία μας για το νέο έτος 2012.
Καλή και ευλογημένη νέα χρονιά!”