Ας ξεκινήσουμε αυτό το κείμενο λέγοντας προκαταβολικά πως αυτά που θα ακολουθήσουν σε καμία, μα καμία, περίπτωση δεν αντιπροσωπεύουν καμία μορφή τοπικισμού ή οτιδήποτε παρόμοιο.
Εφόσον αυτό είναι ξεκάθαρο, ας προχωρήσουμε, λέγοντας πως απ’ τη στιγμή που έχεις μεγαλώσει, ζεις και εργάζεσαι σε μια πόλη, η οποία είναι η Ιεράπετρα δεν είναι περίεργο να ενδιαφέρεσαι για την όσο γίνεται μεγαλύτερη ανάπτυξή της, ακόμα κι αν αυτή κάποιες φορές έρχεται αναγκαστικά «εις βάρος» κάποιας κοντινής περιοχής.
Η φράση «εις βάρος» προφανώς και μπαίνει σε εισαγωγικά γιατί όταν μιλάμε και συζητάμε για την ιδιομορφία του Λασιθίου με τρεις περίπου όμοιες πόλεις σε κοντινές αποστάσεις μεταξύ τους, αρκετές φορές το «βάρος» αυτό δεν έχει πραγματικό αντίκρισμα, παρά μόνο δίνει τροφή για επικριτικά σχόλια εις βάρος «αποτυχημένων» Δημάρχων ή μεροληπτικών βουλευτών και Υπουργών. Με τέτοιου είδους παραδείγματα θα ασχοληθούμε άλλη φορά.
Ας πάμε τώρα και στην ουσία. Χθες εκ μέρους της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Λασιθίου ανακοινώθηκε πως ανάμεσα στους στόχους της για το 2022 είναι η ίδρυση ενός Πειραματικού Γυμνασίου και Λυκείου και ενός Προτύπου ΕΠΑΛ στο νομό Λασιθίου.
Δύο εκπαιδευτικές δομές οι οποίες, μεταξύ άλλων, ήταν και μια προεκλογική δέσμευση της Νέας Δημοκρατίας πως θα λειτουργούν σε κάθε περιφερειακή ενότητα της χώρας, κάτι που όπως φαίνεται υπάρχει πρόθεση να υλοποιηθεί, με αρκετές ιδρύσεις Πρότυπων και Πειραματικών δομών να είναι ήδη πραγματικότητα.
Πριν από 2.500 χρόνια ο Σουν Τσου, Κινέζος αξιωματικός, φιλόσοφος και συγγραφέας, έγραψε ένα δοκίμιο το οποίο έχει επηρεάσει όσο λίγα τόσο τη φιλοσοφική σκέψη στην Ασία και την Ευρώπη, την στρατιωτική σκέψη, ενώ θεωρείται επίσης ως ένα σχεδόν υποχρεωτικό ανάγνωσμα για όσους σκοπεύουν να ασχοληθούν με τα οικονομικά ή τη διοίκηση επιχειρήσεων.
Ονομάζεται «Η Τέχνη του Πολέμου» και εκεί ανάμεσα σε πολλά άλλα, αναλύεται το σκεπτικό του πως κανείς θα πρέπει να επιλέγει τις μάχες που δίνει και το πως να αποφεύγει τις μάχες που ξέρει πως θα χάσει. Μ’ αυτό το σκεπτικό ο κινεζικός πολιτισμός πέρασε από την αρχαιότητα και έφτασε στο σήμερα, την ώρα που άλλοι αρχαίοι πολιτισμοί είναι γνωστοί μόνο μέσα από μουσειακά εκθέματα.
Το 1605 ο Μιγκέλ ντε Θερβάντες έγραψε το κλασσικό μυθιστόρημα «Δον Κιχώτης» που περιγράφει μια κατάσταση αρκετά διαφορετική από την προηγούμενη, και περιγράφει το πως ένας κατά φαντασίαν ιππότης έφτασε να δίνει μάχες απέναντι σε αόρατους εχθρούς και ανεμόμυλους. (Εκείνη την εποχή δεν είχε εφευρεθεί η έννοια των ψηφισμάτων, κάτι που μάλλον θα τον γλίτωνε από πολλές ταλαιπωρίες).
Αν έχετε αρχίσει να υποψιάζεστε που θα καταλήξει αυτό το κείμενο, έχετε καταλάβει σωστά.
Ίσως έχει έρθει η ώρα στην πόλη που λέγεται Ιεράπετρα, να σταματήσουν οι φωνές, και να δει ο καθένας στο κομμάτι που του αναλογεί ΄ή πολύ περισσότερο από τη θέση που έχει επιλέξει να προσφέρει, το πως θα συμβάλλει σε κάτι καλύτερο για όλους. Δεν χρειάζεται να πολεμάμε κάθε μέρα απέναντι σε ανεμόμυλους.
Η διεκδίκηση του Πειραματικού Γυμνασίου και Λυκείου ή ενός Πρότυπου ΕΠΑΛ και η λειτουργία τους στην Ιεράπετρα, μπορεί να μη μοιάζουν στόχοι εξωτικοί, όπως η ίδρυση ενός Πανεπιστημιακού Τμήματος που θα έχει μεγάλα, άμεσα και πρακτικά οφέλη (για την πόλη και όχι για τους φοιτητές του), είναι όμως αυτοί οι πιο γήινοι στόχοι που κοιτούν το μέλλον ευθεία στα μάτια, υπόσχονται κάτι καλύτερο, τόσο για τους μαθητές όσο και για την πόλη, και αξίζουν στο 100% την ενέργεια και τον κόπο που θα χρειαστεί για λειτουργήσουν στην πόλη.
Τις ίδιες υποσχέσεις για το μέλλον δίνει το Μουσικό Γυμνάσιο που λειτουργεί στο Καβούσι, το ίδιο θα συμβεί είτε αν οι μαθητές Γυμνασίου και Λυκείου ενταχθούν σε ένα Πειραματικό Σχολείο που εφαρμόζει τις πιο σύγχρονες μεθόδους διδασκαλίας και «παράγει» υποψήφιους φοιτητές και πολίτες περισσότερο ανοιχτούς σε αλλαγές, είτε σε ένα Πρότυπο ΕΠΑΛ το οποίο στοχεύει με τρόπους πιο άμεσους σε απόφοιτους πολύ καλύτερα μορφωμένους, αναβαθμίζοντας σε τεράστιο βαθμό την επαγγελματική εκπαίδευση των μαθητών του αλλά και την εξέλιξη των εκπαιδευτικών που το στελεχώνουν.
Σε κάθε περίπτωση η ίδρυση τέτοιων σχολείων στο νομό θα είναι μια φοβερά θετική εξέλιξη, κατά τ’ άλλα όμως ας σκεφτεί κανείς καλά ποιες μάχες θα πρέπει να δώσει σήμερα, αύριο και μεθαύριο, για να καλύψει τις αντίστοιχες ανάγκες που υπάρχουν και αυτές που θα προκύψουν. Κι ας ελπίσουμε επίσης πως μετά από χρόνια, οι μελλοντικοί απόφοιτοι αυτών των δομών, θα βρουν ένα πιο φιλόξενο σπίτι για να επιστρέψουν.
Πέτρος Νικολάου