Είναι στιγμές που νιώθεις πως δεν μπορείς να χωρέσεις το συναίσθημα σε λέξεις.
Γιατί ζεις την αλήθεια της απλότητας μέσα σε μυρουδιές, μέσα σε μνήμες, μέσα σε ήλιους και βροχές, μέσα σε ανθρώπους ψυχής. Άνθρωποι παλιάς Κοπής..με πεντακάθαρη καρδιά και σκέψη , με αγωνία για τους νεώτερους κι αυτά που βλέπουν με σοφή ματιά να ξανάρχονται.Με αυθεντικότητα κι αγάπη στο απλό..είναι μια ομορφιά και βαθιά ανάσα ψυχής κάθε συνάντηση μας.
Ανατέλλει μια εποχή όπου ο πόνος θα χαράξει στο πετσί του καθένα μας πως το δύσκολο δεν είναι μόνο να φτάσεις στο ύψος της απαντοχής αλλά και να σταθείς άξιος στο μετερίζι της ανθρωπιάς σου.Σαν έρθει η ώρα να πάρουμε την άλλη κατεύθυνση στο παλιό μονοπάτι , τότε που θα έχουμε ξεπεράσει πια τη σημερινή μας αδιαλλαξία αποστασιοποίηση και αδιαφορία από τα αληθώς πολύτιμα.., θα μπορούμε να νιώσουμε την τρυφερή αδυναμία, που κάνει τον άνθρωπο να στηρίζεται στον άνθρωπο. Η ευτυχία δεν έχει χρηματική αξία ούτε και χρονική σημασία. Είναι δωρεάν ,στιγμιαία και κρυμμένη τόσο καλά στα απλά πράγματα της ζωής που συνήθως ο άνθρωπος τα παραβλέπει.
Ανοίγω λοιπόν το παλιό τεφτέρι με τα άξια.. Έχουν πάντα κάτι καινούριο να μου μολογήσουν, γιατί δεν τα στέρεψα. Η παρθενιά του κόσμου κρύβεται στη μνήμη… Το πυροτέχνημα της Δημιουργίας δε σβήνεται, όχι. Αποτυπώνεται ζωντανό στο σκοτεινό θάλαμο της μνήμης. Έτσι, η γέννηση του κόσμου ξαναζεί αδιάκοπα μέσα μας, συντριβάνι από αστέρια σ΄ ένα στερέωμα βαθύ. Κι η αποστολή της μνήμης φανερώνεται πως είναι να κρατάει αλύγιστη τη μελωδία της ζωής, να την περνάει σε μια διάσταση άφθαρτη, έξω από τον επίβουλο το Χρόνο. Και να την ξομπλιάζει, να τη βαθαίνει, να της ξανοίγει το αληθινό της νόημα, που είναι απρόφερτο, γι’αυτό και μοναδικά ωραίο.
,